Uitvaartbegeleiding en vooroordelen: een persoonlijke reflectie

26 september 2024

Elke keer als ik bij een familie binnenstap doe ik dat met open vizier, zonder vooroordelen en zonder aannames te doen. Als ik wel zou doen, dan blijkt dat ik er toch vaak naast zit. Bovendien heb ik gemerkt dat deze houding me juist helpt om een eerlijk en persoonlijk beeld te krijgen van de mensen die ik mag begeleiden in een voor hen zo emotionele periode. Juist op die manier kan ik hen het beste bijstaan. Blijkbaar straal ik dat uit, want over het algemeen zijn mensen heel open in de gesprekken die ik met hen heb.

In mijn werk als uitvaartbegeleider leg ik vooroordelen dus naast me neer. Ik kwam er onlangs achter dat ik dat in mijn privétijd niet altijd doe. Onlangs ben ik verhuisd. Dat is en blijft toch altijd een heleboel gedoe. Afspraken die niet helemaal óf te laat worden nagekomen, meubels niet geleverd en internet dat niet werkt. Vooral dat laatste geeft gedoe. Wie kan immers tegenwoordig nog zonder? Enfin, na drie verwoede aansluitpogingen door de provider kwam daar monteur nummer vier met vijf in zijn kielzog. Ze stelden zich keurig netjes aan me voor. De jongste, ik schat hem een jaartje of 21 eerst, gevolgd door zijn heel wat jaartjes oudere collega. Ze legden uit dat ze met tweeën waren, omdat de ene monteur nog in opleiding was. Automatisch nam ik aan dat de jongste werd opgeleid, maar niets bleek minder waar. Het jonge broekie leerde zijn oudere collega het vak. Ik moest om mezelf lachen. Het werd maar weer eens duidelijk dat je dus inderdaad nooit aannames moet doen. Ook privé niet.

Erna Jansen
Uitvaartverzorger